Polskie Cmentarze Wojenne — taką nazwę noszą miejsca pochówku polskich jeńców wojennych rozstrzelanych wiosną 1940 roku przez NKWD w Charkowie – Piatichatakch, Katyniu i Miednoje. Cmentarze powstały w roku 2000. W roku 2012 został otwarty czwarty Cmentarz w Kijowie-Bykowni. Do dziś nie udało się w pełni wiarygodnie zlokalizować miejsca pochówku prawie 4 tysięcy polskich obywateli z tzw. „listy białoruskiej”.

22 lutego 1994 roku została podpisana umowa o grobach i miejscach pamięci ofiar wojen i represji pomiędzy Polską i Federacją Rosyjską. Miesiąc później podobną umowę — o ochronie miejsc pamięci i spoczynku ofiar wojny i represji politycznych — podpisaliśmy z Ukrainą. Od tego momentu, w miejscach uprzednio zlokalizowanych rozpoczęto prace badawcze, ekshumacyjne i starania o zgodę na budowę Cmentarzy.

Polskie Cmentarze Wojenne na terenie Rosji i Ukrainy (włącznie z wybudowanym w 2012 roku w Bykowni) są zbudowane na jednym pomyśle architektonicznym z podobnymi elementami (dzwon, tabliczki epitafijne, ołtarz, ściana pamięci…) przystosowane do warunków lokalnych. Wszystkie cmentarze oprócz cmentarza w Charkowie są samodzielnymi polskimi cmentarzami wojennymi. W Charkowie cmentarz jest wspólny — sowieckich ofiar lokalnych i polskich oficerów ze Starobielska. Rodziny Katyńskie wyraziły zgodę na taki kształt cmentarza.

Źródło: informacja pochodzi ze strony Federacji Rodzin Katyńskich.